Cześć Ula, pracujesz u nas nieco ponad pół roku, jak oceniasz te pierwsze miesiące w Polcode?

Ula: Z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że bardzo pozytywnie! W Polcode znalazłam to, co cenię sobie w pracy najbardziej – ciekawe wyzwania, nowe technologie i narzędzia, ale także możliwość doskonalenia dotychczasowych umiejętności. Duży komfort pracy daje mi również poczucie, że na moim rozwoju zależy nie tylko mnie, a to daje duży komfort pracy.

Jak Twoja praca wygląda na co dzień? Z jakimi wyzwaniami się zmagasz?

U: Jedną z rzeczy, które najbardziej lubię w zawodzie programistki, to brak “standardowego dnia pracy”. Zwłaszcza w firmie takiej jak software house, gdzie realizowałam już kilka projektów i w każdym odpowiadałam za nieco inny obszar. Mój dzień (a nawet tydzień czy miesiąc) pracy zależy też w dużej mierze od tego, jak wygląda podział odpowiedzialności za kształt finalnego produktu – czasami dostaję od klienta szczegółowe wytyczne i muszę je po prostu zaimplementować, innym razem mając wiedzę o oczekiwanych celach biznesowych klienta, mogę sama zaproponować sposób ich realizacji. Są też sytuacje, gdy ten sam efekt można osiągnąć na kilka sposobów, a ja muszę wybrać najlepszy z nich.

Zacznijmy od początku – z wykształcenia jesteś inżynierem energetyki, skąd zatem pomysł na pracę na stanowisku programistki?

U: W moim przypadku była to stopniowa transformacja. W trakcie studiów miałam okazję zapoznać się z licznymi zastosowaniami narzędzi informatycznych w energetyce i bardzo mnie ten temat zainteresował, dlatego, gdy moja przygoda na uczelni wyższej zbliżała się do końca i postanowiłam szukać pracy, zdecydowałam się wybrać stanowisko z pogranicza dwóch obszarów – energetyki i IT. W firmie programistycznej specjalizującej się w rozwiązaniach dla branży energetycznej miałam pełnić rolę analityczki, ale kilka wspaniałych osób, które tam spotkałam, dostrzegło we mnie potencjał i zaproponowało mi rozwój w kierunku programowania. Moje doświadczenie z programowaniem było wtedy niemal zerowe (śmiech), ale zdecydowałam się podjąć wyzwanie i do tej pory tego nie żałuję! :)

Dlaczego akurat Python?

U: Python był dla mnie trochę niczym magiczna różdżka w Harrym Potterze – to bardziej on wybrał mnie, niż ja jego ;) A tak na poważnie – był on po prostu głównym językiem w firmie, w której zaczynałam. Dodatkowo wpłynęła na mnie także jego reputacja jako języka “beginner–friendly”. Z czasem, kiedy już wiedziałam na pewno, że programowanie to coś, co sprawia mi satysfakcję, próbowałam też innych języków – nadal bardzo lubię poszerzać swoje kwalifikacje i pracować z użyciem różnorodnych technologii, ale jednak to w Pythonie czuję się najbardziej komfortowo. Jakbym wracała do domu po długiej podróży... :)

Jak do nas trafiłaś? Czy software house był dla Ciebie oczywistym wyborem?

U: Szczerze mówiąc... nie, ale podchodziłam do rekrutacji w Polcode z bardzo otwartą głową, ciekawa wszystkich możliwości, które firma miała mi do zaoferowania. Bardzo się cieszę, że zdecydowałam się kontynuować karierę właśnie w Polcode, ponieważ w software house znalazłam to, czego na obecnym etapie swojej ścieżki zawodowej potrzebowałam najbardziej, czyli wiele okazji do zbierania różnorodnych doświadczeń. Mimo że spędziłam tu dopiero 8 miesięcy, czuję, że rozwijam się zawodowo bardziej niż kiedykolwiek wcześniej!

Podziel się z nami swoimi wrażeniami ze zdalnego procesu rekrutacji, onboardingu, a także samej pracy zdalnej.

U: Zdalna rekrutacja była bardzo wygodna, a cały proces przebiegł sprawnie i bez komplikacji. Pierwsze wyzwania pojawiły się podczas onboardingu. O ile do samej pracy zdalnej byłam przyzwyczajona (w IT było to standardem nawet przed pandemią), o tyle świadomość, że jestem wśród zupełnie nieznanych ludzi, których zobaczyć mogę co najwyżej przez kamerkę, była dla mnie czymś nowym, z czym musiałam się oswoić. Tu niezawodny okazał się cały HR Team, który szczególnie dbał o to, bym szybko poczuła się częścią Polcode Family. Z czasem taki tryb pracy wszedł mi w nawyk, chociaż bardzo cieszy mnie każda informacja o firmowych integracjach i możliwości spotkania się twarzą w twarz :)

Czy Tobie, jako kobiecie, trudniej było zacząć pracę w IT?

U: Tak i nie (śmiech). Na szczęście na żadnym etapie swojej drogi zawodowej nie spotkałam się z otwartą niechęcią czy uprzedzeniami, które by mnie blokowały i hamowały mój postęp. Pamiętam jedynie zaskoczone twarze znajomych, gdy dowiadywali się, gdzie pracuję :) Prawdziwe “utrudnienia”, jeśli mogę to tak nazwać, dotyczyły wyboru tego zawodu. Przez wiele lat nigdy nie pomyślałam o tym, że mogę pracować jako programistka, mimo że od dziecka moje plany dotyczyły matematyki i kierunków ścisłych, a to przecież obszary bliskie IT. Do tej pory nie jestem w stanie dokładnie wyjaśnić, skąd się wzięło we mnie to absurdalne przekonanie, że to na pewno nie branża dla mnie (śmiech). Myślę, że w pewnym sensie moje myśli podświadomie kierowały się stereotypowym obrazem programisty i dopiero kiedy faktycznie zaczęłam się tym zajmować, miałam okazję przekonać się, jak daleki jest on od rzeczywistości.

Ile prawdy jest wg Ciebie w określeniu “męska branża IT”?

U: Gdyby wziąć pod uwagę tylko procentowy udział kobiet w tej branży, mogłabym pokusić się o stwierdzenie, że jest w tym część prawdy. Jednak historia tej dyscypliny zna także wiele wybitnych i inspirujących programistek. Osobiście w ogóle nie jestem zwolenniczką podziałów, i to nie tylko tych zawodowych, na “męskie” i “kobiece”. Taki podział nakłada masę niepotrzebnych ograniczeń (chociażby psychologicznych) na oczekiwania wobec siebie. I choć wiem, że kategoryzowanie i dopasowywanie do odpowiedniej “szufladki” to naturalne zachowanie mózgu, myślę, że warto je kwestionować, bo daje to dużą wolność w odkrywaniu siebie i umożliwia spełnianie się na wielu płaszczyznach.

Co powiedziałabyś wszystkim młodym dziewczynom, które nie tylko boją się rozpocząć swoją przygodę z programowaniem, ale również mają wątpliwości co do wyboru “męskich” kierunków studiów?

U: Przede wszystkim, że nigdy nie jest za późno, żeby zacząć. Ja na początku miałam sporo wątpliwości. Zastanawiało mnie, czy w środowisku osób, które często pasjonują się tym od dziecka (a przynajmniej tak to wtedy widziałam), mam w ogóle jakiekolwiek szanse się przebić. Całe szczęście wiele moich obaw okazało się zdecydowanie niesłusznych.

Po drugie, żeby nie kierować się wyobrażeniami i oczekiwaniami (ani swoimi, ani tym bardziej cudzymi) o tym, jak dana branża czy kierunek może wyglądać, tylko skonfrontować je z rzeczywistością, choćby przez rozmowę z osobami, które już tę drogę przeszły.

Na koniec, że podejmując taką decyzję, nie trzeba być jej w stu procentach pewnym, ale to nie problem – zarówno IT, jak i inne kierunki techniczne to bardzo szerokie obszary, w których z czasem można się specjalizować, by znaleźć dla siebie właściwe miejsce. Nawet jeśli się okaże, że jednak nie był to właściwy wybór, to wracając do punktu pierwszego – nigdy nie jest za późno, żeby spróbować czegoś nowego :) Najważniejsze, to znaleźć coś, z czego będzie się czerpać radość i satysfakcję.

Nie samym programowaniem człowiek żyje! Zdradź nam, co robisz “po godzinach”? :)

U: Mam wiele sposobów na spędzanie czasu wolnego – jak większość osób mogę tutaj wymienić muzykę, książki czy gry. Wielką radość sprawia mi też śledzenie rozgrywek sportowych, zwłaszcza piłki nożnej (co jest zresztą kolejnym z powodów, dla których odrzucam podział zainteresowań na męskie i żeńskie ;) ). Jednak takim hobby, które pełni dla mnie szczególną rolę, jest taniec. Przez lata trenowałam w zespole hip–hopowym, obecnie robię to już tylko “rekreacyjnie”, choć czas spędzony na parkiecie nadal jest dla mnie bardzo istotny. Głównie z trzech powodów: daje mi możliwość wcielania się w różne role, wyrażania swoich emocji, a także dostarcza zastrzyku energii na cały tydzień :)

Dziękujemy za rozmowę!