Cześć Kuba, jak zaczęła się Twoja przygoda z siatkówką? Najpierw kibicowanie, potem granie? 🙂 

K: Zaczęło się jeszcze w szkole podstawowej. Gdy zorientowałem się, że jestem w stanie kilka razy odbić piłkę “dyszlem” (czyli odbiciem oburącz sposobem dolnym) i sprawia mi to dużo większą satysfakcję niż kopanie czy rzucanie piłki – wtedy poczułem, że siatkówka to sport dla mnie. W trakcie liceum zacząłem więcej czasu poświęcać treningom, na które chodziłem z jeszcze większym zaangażowaniem, gdy na Mistrzostwach Świata w 2006 roku polscy siatkarze zdobyli srebrny medal. Od kilkunastu lat gram w prężnie rozwijającej się Łódzkiej Amatorskiej Lidze Siatkówki (ŁALS).

Oprócz czynnej gry przekazujesz swoją siatkarską wiedzę dalej. Od jak dawna jesteś trenerem? Skąd ten pomysł? 

K: “Trener” to określenie trochę na wyrost (śmiech). Wolę chyba “p.o. trenera”, bo nie zajmuję się całościowym prowadzeniem zespołu, a tylko przygotowaniem i prowadzeniem treningów drużyny, w której zresztą sam gram. Wszystko zaczęło się mniej więcej 8 lat temu, kiedy postanowiliśmy odejść od znanej z lekcji WF-u metodyki “macie piłkę i grajcie”. Chcieliśmy usystematyzować to, co robimy na treningach. Początkowo wraz z kolegami chcieliśmy na zmianę prowadzić po kilka treningów. Jednak na dłuższą metę okazało się, że lepiej mieć jedną odpowiedzialną za to osobę. Ja dobrze się w tym odnajdywałem, i tak zostało to po mojej stronie na trochę dłużej 🙂

Sport hartuje nie tylko ciało, ale także duszę. Przypominasz sobie sportową sytuację, która najbardziej na Ciebie wpłynęła?

K: Siatkówka wpływa na mnie wieloaspektowo. Pomaga kształtować regularność, konsekwencję czy umiejętność działania w zespole. Wymusza też po prostu dbanie o siebie – przy siedzącym trybie życia dość długo może uchodzić płazem słabe odżywianie czy nieprawidłowa postawa. Jeśli dołoży się do tego intensywne treningi, to wpływ tych czynników na wydolność czy jakość wykonywanego ruchu jest bardzo odczuwalny, nie wspominając o większym ryzyku urazów czy kontuzji.

Jesteś nie tylko siatkarzem, ale również (a może przede wszystkim? 🙂 ) Laravel Fullstack Developerem. Od zawsze czułeś, że programowanie to Twój pomysł na życie?

K: Raczej późno zacząłem wiązać swoją przyszłość z programowaniem. Nastąpiło to dopiero w trakcie studiów, podczas pobytu na Erasmusie. Na jednych z wielu zajęć intensywnie wykorzystywaliśmy technologie webowe – wtedy poczułem, że to faktycznie coś, co mógłbym robić zawodowo i mieć z tego satysfakcję.

Pracujesz w Polcode już ponad 7 lat. Jak do nas trafiłeś? 

K: Zadziałał prosty marketing w starym stylu – na uczelni zobaczyłem plakat zachęcający do rekrutacji, który zaintrygował mnie do sprawdzenia, o co dokładnie chodzi. Potem wszystko zadziało się bardzo szybko, ponieważ już od jakiegoś czasu przymierzałem się do zmiany pracy. Cały proces rekrutacji przebiegał w 100% zdalnie. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że był to koniec 2013 roku.

Wróćmy do jednego z Twoich polcode’owych projektów – Gold Medal Squared (GMS), zawodowych trenerów siatkówki z USA. Przypomnisz nam krótko, na czym polegał ten projekt i za co Ty byłeś w nim odpowiedzialny? 

K: Dla GMS przygotowaliśmy kilka aplikacji pozwalających planować wydarzenia szkoleniowe (między innymi kursy, konferencje czy obozy treningowe) oraz wspierających codzienną pracę trenerów. W tym projekcie byłem odpowiedzialny przede wszystkim za implementację API narzędzi wykorzystywanych w aplikacji webowej i dwóch mobilnych. Umożliwiają one m.in. planowanie i analizę treningów, zbieranie statystyk meczowych i tworzenie raportów pomeczowych. Co więcej, na podstawie statystyk meczowych można otrzymać rekomendacje dotyczące tych obszarów, nad którymi warto jeszcze popracować.

Co cenisz sobie najbardziej w pracy w Polcode? 

K: Myślę, że bardzo cenna jest duża elastyczność czasu i miejsca pracy – przy trójce małych dzieci to NAPRAWDĘ wiele ułatwia 🙂 Zdarzało mi się pracować z dziecięcych klubokawiarni czy ogródków działkowych lub po prostu zrobić sobie dłuższą przerwę na spacer z dziećmi, gdy pogoda ku temu sprzyjała. 

Poza tym możliwość pracy z medalistami olimpijskimi w ukochanej dyscyplinie sportowej jest dodatkowym atutem.

Jak widzisz swoją przyszłość – zarówno tę programistyczną, jak i tę sportową? 

K: Programistycznie dobrze mi w tym, co obecnie robię, więc chciałbym przede wszystkim móc dalej realizować ciekawe projekty rozwiązujące realne problemy, pisać kod z dbałością o jego jakość, a także móc po prostu być na bieżąco z tym, co dzieje się w świecie technologii webowych.

Jeśli chodzi o przyszłość sportową, indywidualnie przede wszystkim chciałbym, żeby zdrowie i obowiązki rodzinne pozwoliły jak najdłużej cieszyć się grą. Drużynowo natomiast życzyłbym nam świetnej frekwencji i zaangażowania, żebyśmy z treningu na trening robili postępy, a w końcu wywalczyli utrzymanie w Ekstraklasie ŁALS w kolejnym (oby już niezakłóconym przez COVID–19) sezonie.

Jeśli nie przed komputerem i nie pod siatką, to gdzie możemy Cię znaleźć? 

K: Głównie na placu zabaw, przy przewijaku lub w kuchni 🙂 Inne pasje, jak wspinaczka czy perkusja, na razie musiały pójść w odstawkę.

Dziękujemy za rozmowę!